Қираған үйлер мен күйреген тағдырлар аясында — қорқыныш пен азапқа толы әлемде өзін іздеген кішкентай қыздың тыныш та нәзік оқиғасы баяндалады. Бұл пьеса саясат туралы емес, ұрандар мен айқайлар жоқ, мұнда тек жеке шындық пен енді жоқ үйдің естелігі бар. Соғыстың қақ ортасында қалған балалықтың нәзіктігі жайлы хикая. Қирау мен ауыртпалық ішінде жалғыз құтқарушы аралға айналған естеліктер туралы. Өтірік шындықты басып озатын, ал бостандық деген тартып ала алмайтын ішкі тыныштық қана болып қалған әлемдегі кішкентай адамның тағдыры туралы. На фоне разрушенных домов и сломанных судеб звучит тихая история девочки, которая ищет себя в мире страха и боли. Пьеса не говорит о политике и громких лозунгах нет чёрного и белого, только личная правда и память о доме, которого больше нет. Это история о хрупкости детства, оказавшегося на острие войны. О воспоминаниях, которые становятся единственным островком спасения среди разрухи и боли. О маленьком человеке в мире, где ложь звучит громче правды, а свобода — это внутренняя тишина, которую нельзя отнять.